Παραλίγο νὰ τὸ ξεχάσω....

Παραλίγο νὰ τὸ ξεχάσω। Ὁ Φαρφουλᾶς κυκλοφόρησε ἐδῶ καὶ δέκα μέρες περίπου। Θὰ τὸν βρεῖτε στὰ κεντρικὰ βιβλιοπωλεία τῆς πατρίδος। (Θα ἐπανέλθω με σχόλια ἄλλη φορὰ)

ΓΛΩΣΣΑ.....

Ἤμουν μικρὸς καὶ γέρασα νὰ ἀκούω θεωρίες, περὶ γλωσσῶν. Καὶ μιλάω γιὰ τὴν γλώσσα, αὐτὴν ποὺ χρησιμοποιοῦμε, γιὰ νὰ συνεννοηθοῦμε μεταξύ μας. Αὐτὴ ἡ γλώσσα λοιπόν, δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἐργαλεῖο γιὰ νὰ κάνουμε τὴ δουλειά μας. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ποτὲ δὲν ἦταν.

Ἡ γλώσσα, εἶναι τὸ σύνολο τῶν κωδικοποιημένων ἤχων, στοὺς ὁποίους ἐμεῖς, ἔχουμε προσδώσει μία ἰδιαίτερη σημασία, ἀντιπροσωπεύοντας ὁ καθένας καὶ μία ξεχωριστὴ ἔννοια. Ὢς ἐκ τούτου, θεμελιώδεις ἀρχὲς γιὰ τὴ δημιουργία μιᾶς γλώσσας, εἶναι ἡ κατανόηση καὶ ὁ διαχωρισμὸς τῶν ἐννοιῶν. Πρῶτα ἀντιλαμβανόμαστε μιὰ ἔννοια, καὶ μετὰ φτιάχνουμε τὴν ἀντίστοιχη λέξη, μέσω τῆς ὁποίας θὰ τὴν κατατάξουμε στὸν κατάλογο τῶν πληροφοριῶν, ποῦ ἔχουμε στὸ μυαλό μας. Εἶναι προφανές, ὅτι, ὅσο πιὸ ξεκάθαρες, καὶ ὅσο πιὸ πολλές, εἶναι οἱ ἔννοιες ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε, τόσο πιὸ πλούσιο θὰ εἶναι τὸ λεξιλόγιό μας. Ἀντίστοιχα, ἡ ποιότητα τοῦ λόγου τοῦ καθενός, ἀντικατοπτρίζει, τὴν καθαρότητα, καὶ τὴν πληρότητα τῆς σκέψης του. Ὁ λόγος, εἶναι ἡ σκέψη, ἐπεξεργασμένη, καὶ ἀποκρυσταλλωμένη. Εἶναι ὁ τρόπος ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸ μυαλό μας, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ, ἀφοῦ μόνο ἐὰν ὁρίσει κάτι, ἔστω καὶ λάθος, μπορεῖ νὰ τὸ ἐπεξεργαστεῖ.

Ἡ γλώσσα λοιπόν, ἐκτὸς ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ καταγραφὴ ἤχων, εἶναι ὁ βασικὸς φορέας τῆς σκέψης τῶν ἀνθρώπων. Ἡ γλώσσα εἶναι ἡ ἐκδήλωση τοῦ λόγου, ὄπως αὐτὸς καταγράφεται, καὶ ἐπειδὴ αὐτή, εἶναι κάτι ζωντανὸ καὶ διαρκῶς ἐξελισσόμενο, ἀναπροσαρμόζεται, μὲ βάση αὐτοὺς ποὺ τὴν χρησιμοποιοῦν. Ἐξειδικεύεται, ἀναλόγως τῆς κουλτούρας καὶ τοῦ πολιτιστικοῦ ὑποβάθρου, τοῦ λαοῦ ποῦ τὴν χρησιμοποιεῖ. Κατὰ τὴν διάρκεια τώρα τῆς σκέψης, χρησιμοποιεῖται ἡ γλώσσα, γιὰ νὰ εἰσάγει καὶ νὰ ἐπεξεργαστεῖ τὰ δεδομένα, καὶ γιὰ νὰ ἐξάγει τὰ ἀποτελέσματα. Εἶναι λοιπὸν εὐνόητο, ὅτι διαφορετικὲς γλῶσσες, μεταφέρουν καὶ διαφορετικὸ πολιτισμό. Ἡ μητρικὴ γλώσσα τοῦ καθενός, εἶναι καὶ ἡ γλώσσα στὴν ὁποία σκέφτεται. Ἂν δὲν συνέβαινε αὐτό, τότε γιὰ νὰ μιλήσουμε μία ξένη γλώσσα, θὰ ἔπρεπε ἀπλῶς νὰ ἀντικαταστήσουμε τὶς λέξεις.

Οἱ ὑπεραπλουστεύσεις λοιπόν, στὸ λόγο, κάποιοι ἀνεύθυνοι νεολογισμοί, φράσεις «κλισέ» καὶ λοιπὲς ἀλλοιώσεις τῆς γλώσσας, δὲν εἶναι κάτι ἄλλο, παρὰ τὰ προϊόντα τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἐποχῆς μας. Καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε κάτι τὸ μεμπτὸ σ’ αὐτά, ἂν δὲν ἦταν τόσο προκλητικὸς ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο εἰσέβαλλαν αὐτὰ στὴ ζωή μας. Καθημερινά, στὴν τηλεόραση, ποὺ εἶναι καὶ ὁ βασικότερος τρόπος ἐπιρροῆς τοῦ κόσμου, ἀκοῦμε χονδροειδέστατα λάθη, ἀπὸ «ἐγκρίτους» δημοσιογράφους, γελοία λογοπαίγνια σὲ διαφημίσεις, καὶ τώρα ἔχουμε καὶ νέο «φροῦτο», τὶς κακὲς μεταφράσεις.

Προσωπικά, δὲν πιστεύω ὅτι πρόκειται γιὰ τυχαία γεγονότα, μιᾶς καὶ εἶναι καθημερινά. Ἐπειδὴ - γιὰ τοὺς λόγους ποὺ προανέφερα – ἡ γλώσσα, εἶναι ἐν τέλει, καὶ αὐτὴ ποὺ διαμορφώνει τὴ σκέψη τῶν ἀνθρώπων, ὦς φορέας τοῦ πολιτισμοῦ τῶν προγενεστέρων, εἶναι καὶ ὁ πρῶτος στόχος, ὅσων θέλουν νὰ ἀλλοιώσουν τὴν κουλτούρα τῶν λαῶν.

Ὁμοίως, διαμορφώνοντας μιὰ νέα γλώσσα, διαμορφῶνουν μιὰ ἄλλη γενιὰ ἀνθρώπων, φορέα τοῦ πολιτισμοῦ, ποῦ οἱ ἴδιοι ἐπέλεξαν νὰ φορέσουν καπέλο στοὺς ἀνθρώπους, προκειμένου νὰ ἐξυπηρετηθοῦν τὰ συμφέροντά τους.