"ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΕΙΣΑΙ...

ὅταν νομίζεις ὅτι ἡ γυναίκα σου διαφέρει ἀπὸ τὶς ἄλλες» εἶχε πεῖ κάποτε πολὺ εὔστοχα ὁ Πανούσης.

 Ὁ ἔρωτας εἶναι μιὰ κατάσταση ποὺ ὑπάρχει μόνο στὸ μυαλό μας, καὶ τὴν προβάλλουμε στὸ πρόσωπο τὸ ὁποῖο ἐπιλέγουμε. Τὰ  κριτήρια, εἶναι  κατὰ βάσιν βιολογικά, ἀφοῦ ἀσυνείδητα ζητᾶμε κάτι ποὺ θὰ παρέχει ἀσφάλεια, τόσο σέ μας, ὅσο καὶ στὰ παιδιὰ ποὺ θὰ κάνουμε. Ἃς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὸ σὲξ εἶναι πράξη ἀναπαραγωγική, ἀκόμα κι ἂν ἐμεῖς, δὲν θέλουμε νὰ μεγαλώσουμε παιδιά.

 Τὸ συναίσθημα, εἶναι ἀπλῶς ἡ ἐξωραϊσμένη ἐκδοχὴ τοῦ φόβου τῆς ἀπώλειας. Στὸν ἔρωτα ὁ καθένας ζεῖ αὐτὸ ποὺ ἔχει μέσα τοῦ γιὰ τὸ ἄλλο φύλο. Τὸ μοντέλο συντρόφου ἢ ἐραστῆ, ποῦ ἔχει κατασκευάσει, τὸ ὁποῖο ἀνταποκρίνεται στὸ ἰδεολόγημα, ποὺ τοῦ παράγει ἀσφάλεια. Ὁ καθένας ἐρωτεύεται αὐτὸ ποὺ ἔχει στὸ μυαλό του.

 Ἔτσι ἂν κάποιος, ἔχει ὡραῖες ἰδέες μέσα του, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, συμπάθεια, γλυκύτητα, τρυφερότητα κλπ, αὐτὰ θὰ ζητάει, καὶ αὐτὰ θὰ προβάλλει στὸ ὃν ποὺ θὰ διαλέξει γιὰ σύντροφο. Ἂν πάλι ἔχει σκατὰ ἰδέα μέσα του, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, αὐτὰ τὰ σκατὰ θὰ ἀναμοχλεύει στὴ σχέση του, καὶ ὁ σύντροφός του, θὰ τοῦ φταίει ἐπειδὴ ὑπάρχει, καὶ ἐπειδὴ ἀναγκάζεται νὰ τὸν τρώει στὴ μάπα! (ἀσχέτως τῆς συμπεριφορᾶς του).

 Κάπου ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ εὐθύνη τῶν γονιῶν γί΄αὐτὰ ποὺ φυτεύουν στὰ παιδιά τους, ἀλλὰ αὐτὸ … μίαν ἄλλη φορά!