ΣΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΔΕΝ ΥΠΟΚΥΠΤΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ...

Αὐτὸ εἷναι τὸ ρεφρέν, ἀπὸ ἕνα παλιό, τραγουδάκι ἑνὸς hip-hop συγκροτήματος. Ὅπως λέμε, δεῖχναν στον ΚΝίτη τὸ φεγγάρι, κὶ ἐκεῖνος ἔβλεπε τὸ δάχτυλο... Ἄσχημο πράμα ἡ ἀνασφάλεια. Σὲ κάνει νὰ κυνηγᾶς μάγισσες, γιᾶ τὸ κακό ποὺ σοῦ συμβαίνει, ἀλλᾶ νὰ μὴν μπαίνεις στὸν κόπο νὰ ψάξεις γιᾶ κάτι ρεαλιστικότερο. Καὶ εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ προσεύχεσαι, παρὰ νὰ κάνεις κάτι. Ἄσε ποὺ μετᾶ ἔχεις και καλῆ δικαιολογία. Ἔ! Ἀφοῦ δεν ἤθελε ὀ Θεὸς... Ἐγῶ προσευχήθηκα καλᾶ, ἀλλᾶ δὲν ἤθελε... Δὲν ρωτάμε κάτι, ὅταν φοβόμαστε τὴν ἀπάντηση. Καὶ ψάχνουμε στὰ πιὸ ἄσχετα σημεία, τὶς πιὸ ἐξωφρενικὲς ἀπαντήσεις, ἀντὶ νὰ στρώσουμε κάτω τον κώλο μὰς και νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μᾶς, νὰ δοῦμε τὶ συμβαίνει. Εἷναι στοιχειώδες νὰ καταλάβουμε, ὅτι δὲν γίνεται νὰ τὰ κάνουμε ὅλα σωστά, ἀλλᾶ τὸ ἀποτέλεσμα νὰ εἷναι λάθος. Κάτι ἀπ' ὄσα θεωρούσαμε σωστά, προφανῶς εἷναι λάθος. Τὸ νὰ ἔχεις διαβάσει, καὶ παπαγαλίσει, πολλὰ βιβλία, ἔ! δὲν σὲ κάνει καλλίτερο ἀπὸ τοῦς ἄλλους, ποὺ δὲν ἔχουν διαβάσει τίποτα. Ὤ! πόσο βολικὸ εἷναι νὰ κρύβεσαι!... Γλυτώνεις...

....ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΛΛΟΝ, ΜΟΝΟΝ ΘΑ ΔΕΙΧΝΕΙ

Ἀχταρμᾶς, ἔ! Κάποια μέρα θᾶ δωθεῖ ἐξήγηση, γιᾶ ὅλα αυτᾶ... Πρὸς τὸ παρὸν ἀρκεστεῖτε στὸν καθημερινὸ ἐμπλουτισμὸ του χώρου...

"Ἕν Ἑλλάδι

Χμμμμμμ! Ἀκόμα ζορίζομαι μὲ τὴν ὑψηλὴ τεχνολογία!. Ἀκόμα δὲν καταλαβαίνω ποῦ πάν' τὰ τέσσερα, ἀλλὰ μὲ φιλότιμες προσπάθειες ποῦ καταβάλλω θὰ τὴ βρῶ τὴν'ἄκρη. Ξέρει κανεῖς γιατὶ δὲν μὲ βρίσκουν οἱ ψαχτομηχανές; Μέχρι νεοτέρας, ἀπολαύστε αὐτό... (κάνε κλίκ... κάνε κλικ... )

Εν αρχή ην ... η καφετιέρα. Αυτή η καφετιέρα είναι η πρώτη από τις κατασκευές μου, που καταγράφηκε επίσημα. Είναι μια καφετιέρα για γαλλικό καφέ, που δουλεύει με υγραέριο (άρα είναι και φορητή!!!!!). Είναι φτιαγμένη από μπρούτζο και σίδερο. Λειτουργούσε κανονικά από τον Νοέμβριο του 1996, μέχρι το Μάιο του 2007, όπου έπαθε μεγάλη ζημιά, στη φωτιά του εργαστηρίου μου

Πετάει ο γάιδαρος...

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ οτι θα ξεκινούσα έτσι ένα blog αλλά τα γεγονότα πάντα τρέχουν πιο γρήγορα. Χτες διαπίστωσα για άλλη μια φορά την ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι για τύφλα. Άνθρωποι όριμοι, φυσιολογικοί κατά τ'άλλα. Τους έζησα να έχουν ανάγκη μια πρόφαση, για να υποτιμήσουν τον εαυτό τους. Να κρέμονται από τα χείλη κάποιου που μη έχοντας τι να πει, επαναλάμβανε διαρκώς αοριστολογίες. Δεν θα μείνω στο γεγονός του "πεφωτισμένου", που στο κάτω-κάτω έβρισκε κάτι να γεμίσει την ώρα του, αποκτώντας κύρος παράλληλα. Αλλά μου έκανε εντύπωση η μανία του κοινού του. Η ανάγκη τους να θεωρούν τους εαυτούς τους κατώτερους και ατελείς. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, αν βλέπουν ή όχι. Αν έχουν επαφή με το περιβάλλον.

Αν κάποιος σου πει, οτι πετάει ο γάιδαρος, δέχεσαι έστω, οτι μπορεί (δύσκολα) να έχει δίκιο. Αν όμως, αυτός που στο λέει, το επαναλαμβάνει διαρκώς, χωρίς περεταίρω εξηγήσεις, κάτι συμβαίνει. Αν δεν θέλει, να σε πείση, αλλά να δεχτείς αυτούσια αυτά που λέει, χωρίς καν να το σκεφτείς, κάτι δεν πάει καλά. Το πράγμα γίνεται χειρότερο, όταν σου πει ,οτι ο γάιδαρος πετάει, αλλά εσύ δεν τον βλέπεις, -ούτε και κανένας άλλος-, επειδή δεν είσαι ακόμα όριμος. Σαν τα ρούχα του βασιλιά. Που τα έβλεπαν μόνο οι έξυπνοι. Κι όσοι δεν τα έβλεπαν κατηγορούσαν τον εαυτό τους για βλακεία...

Για δες! πάλι με τετριμένα ασχολούμαι...