Πάντως ἐμένα, ἂν ἤμουν ἀποτυχημένος πρωθυπουργός, θὰ μὲ βόλευε νὰ μὲ «ῥίξουν»μὲ «προδοσία». Θὰ ἔλεγα μετά, ὅτι παρὰ τὴν διεθνῆ κρίση, ἡ πολιτική μου θὰ διέπρεπε, ἂν οἱ προδότες μὲ εἶχαν ἀφήσει.
Δὲν ὑπάρχει κάτι νὰ μᾶς ἐντυπωσιάζει μὲ τὶς τράπεζες, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ μᾶς φοβίζει. Ἔτσι κι ἀλλιῶς, ὅταν μιὰ τράπεζα κλείνει, μιὰ ἄλλη ἀναλαμβάνει τοὺς πελάτες της. Σιγὰ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ εἰσπράξουν! Τὸ κόλπο μὲ τὶς τράπεζες, εἶναι παλιό. Τοὺς χρεώνεις ὅλους γιὰ ὁτιδήποτε, σὲ μικροπιστωτές, μετὰ αὐτοὶ χρεώνονται σὲ μεγαλύτερους καὶ στὸ τέλος ὅλοι χρωστᾶνε σὲ λίγους καὶ οἱ λίγοι στὸν ἕναν. Τὸ πρωτοέκανε ὁ Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντῖνος (ὁ ἐπονομαζόμενος μέγας), καὶ μετέτρεψε ὅλους τους ἐλεύθερους πολίτες, σὲ δουλοπαροίκους, οἱ ὁποῖοι ἄνηκαν στοὺς ἀφέντες τους καὶ τοὺς δούλευαν γιὰ νὰ ξεχρεώσουν (θεωρητικά). Ἀλλὰ ἔτσι εἶναι! Ὅποιος δὲν μαθαίνει ἀπὸ τὴν ἱστορία, εἶναι καταδικασμένος νὰ τὴν ἐπαναλάβει.
Γραικύλοι, ἐμπρὸς γιὰ νέες ἧττες, γιὰ νέες συντριβές! (ὄχι μωρέ!)
