ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ.

Πρὶν ἀπὸ ὀτιδήποτε θὰ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τὶ ἀκριβῶς γυρεύουμε. Ποιὸ ἀκριβῶς εἶναι τὸ πρόβλημα, καὶ τελικὰ ποιο εἶναι τὸ αἴτημα.

Ἂν τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ εὐημερία, τότε δεν ἔχουμε παρὰ να βροῦμε πλουσιότερους καὶ να τοὺς εἴμαστε χρήσιμοι.

Ἂν τὸ ζητούμενο εἶναι ἡ ἐλευθερία, τότε θὰ πρέπει να ἀλλάξουμε ῥιζικὰ τὸν τρόπο ποῦ σκεφτόμαστε. Ἡ ἐλευθερία συνοδεύεται καὶ ἀπὸ δυο ἄκομα καταστάσεις. Τὴν αὐτονομία καὶ τὴν αὐτάρκεια. Δεν γίνεται να εἶσαι ἐλεύθερος ἂν δεν εἶσαι αὐτόνομος καὶ αὐτάρκης. Βεβαία ἡ αὐτονομία καὶ ἡ αὐτάρκεια, στο σύστημα στο ὅποιο ζοῦμε, εἶναι μᾶλλον ἀνέκδοτα. Προφανῶς λοιπόν, ἢ ἀποχαιρετάμε τὴν ἐλευθερία, ἢ ἀλλάζουμε τις συνθῆκες ὥστε να εἴμαστε αὐτάρκεις, ἀφοῦ ὃ αὐτάρκης, δεν ἔχει λόγο να κυβερνιέται ἀπὸ ἄλλους, ἄρα εἶναι καὶ αὐτόνομς.

Τὸ σύστημα στηρίζεται στην κατασκευὴ ἀναγκῶν. Μὲ κάθε ἀνάγκη που κατασκευάζει καὶ ἀποδεχόμαστε, μας δένει μὲ ἄκομα ἔναν λόγο. Ἄρα ἡ ὁλικὴ ἀρνήσῃ τῶν ἀναγκῶν που μας προτείνεται να ἔχουμε, εἶναι ἕνα σοβαρὸ βῆμα για τὴν κατακτήσῃ τῆς ἐλευθερίας. Οἱ περισσότερες ἀνάγκες εἶναι παράγωγα φόβου καὶ ἰδεοληψίας.

Πραγματικότητα, εἶναι τὸ σύνολο τῶν συμβάσεων που κάνουμε, για να ὁρίσουμε τὴν καταστάσῃ τῶν πραγμάτων. Σὲ μία πραγματικότητα, τὰ πράγματα ἀλληλοϋποστηρίζονται ὥστε να ἐπαληθεύονται καὶ ὅλα μαζὶ να εἶναι μιᾷ δεδομένη καταστάσῃ. Αὐτὸ ὅμως δεν σημαίνει ὅτι ὑπάρχει μία πραγματικότητα, ἀλλὰ ἀντίθετα ὁ καθενὰς φτιάχνει τὴν δίκια τοῦ, μὲ βάσῃ τις ἀρχὲς καὶ τις ἀξίες τοῦ. Ὁποῖος ἀποδέχεται μιᾷ πραγματικότητα, ἐπειδὴ ἁπλᾶ τοῦ τὴν προτείνουν, ἐπειδὴ τὸν ξεγέλασαν ἢ ἐπειδὴ εἶναι βολικότερο ἀπ’τὸ να φτιάξει μιᾷ δικῇ τοῦ, εἶναι ἄξιος τῆς μοίρας του. Ἡ ἀποδοχὴ ξένης πραγματικότητας σημαίνει ἄμεσα κατάργηση τῆς αὐτονομίας, ἀφοῦ ἄλλος μοιράζει τοὺς ῥόλους, καὶ ἔμμεσα ὁδηγεὶ καὶ στην ἀπώλεια τῆς αὐταρκείας, ἀφοῦ ὁ ἀποδεχόμενος, δέχεται ὄσες ἀνάγκες του ὁρίσουν ἄλλοι ὅτι ἔχει.

Τὸ δυσκολότερο ἀπ’ ὅλα εἶναι να δεχτεὶ κανεὶς να ἀλλάξει ὅλα ὅσα ἤξερε μέχρι τώρα, προκειμένου, να ἀποκτήσει ἐλευθερίᾳ. Ἡ ἐλευθερία εἶναι μία καταστάσῃ ὄχι ἀπαραίτητα εὔκολη. Δεν εἶναι ζήτημα ἐγωισμού, ὥστε να τὴν ἔχει κανεὶς καὶ να τὴν ἐπιδεικνύει, οὔτε προϊὸν ἀρρωστημένου ῥομαντισμοῦ. Εἶναι ἡ θεμελιώδης ἀποδοχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἱκανότητας καὶ τῆς χρησιμότητάς του. Μόνο μέσῳ τῆς ἐλευθερίας προάγονται οἱ πνευματικὲς ἀρετές, που ὁ ἄνθρωπος μπορεὶ να προσφέρει καὶ που εἶναι αὐτὲς που δίνουν νόημα στην ὑπάρξῃ τοῦ ἀνθρώπου ὣς εἶδος. Αὐτὸ βεβαία δεν σημαίνει ὅτι ἡ ἐλευθερία εἶναι δικαίωμα, ἀλλὰ κατακτήσῃ. Ὅποτε δεν εἶναι για ὅλους, ἀλλὰ μόνο γι' αὐτοὺς που τὴν ἀξίζουν. Ἔδω εἶναι καὶ τὸ κλειδί! Ὁποῖος δέχεται ξένες πραγματικότητες, ἀπαξιώνει τὴν ἐλευθερία του καὶ μοιραία τὴν χάνει. Ἐν προκειμένῳ, ἡ καταστάσῃ τῶν πραγμάτων στην κοινωνία σήμερα, εἶναι τέτοια, ἀκριβῶς ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἀπαξίωσαν τὴν ἐλευθερία τοὺς, πρὸς χάριν τῆς εὐημερίας. Τὰ περὶ ποιότητας ζωῆς εἶναι ἁπλῶς δικαιολογίες, γιατὶ ζωὴ χωρὶς ἐλευθερία δεν ἔχει καμία ἀπολύτως ποιότητα. Ἡ ποιότητα ζωῆς, εἶναι μιᾷ δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε πολύ. Στην πραγματικότητα εἶναι συγκεκαλυμμένη ὕβρις, ὅταν ξεπερνάει τὰ ὅρια τῆς αὐταρκείας.

Εἶναι δύσκολο να δεχτεὶ κανείς, ὅτι τὸ αὐτονόητό του, εἶναι ὕβρις. Γι’ αὐτὸ καὶ συνεχίζουν ὅλοι να κανοῦν τὰ ἰδία που τοὺς σκλαβώνουν αἰῶνες τώρα. Αὐτὸ εἶναι ζήτημα διαπαιδαγώγησης. Οἱ κρατοῦντες, ἔχουν φροντίσει καὶ ἔχουν διαλύσει τὴν οἰκογένεια, ὥστε τὰ παιδιὰ να μὴν ἔχουν συγκεκριμένο δρόμο στον ὅποιο θὰ βαδίσουν, καὶ παράλληλα ἔχοντας διαφθείρει τις μητέρες, μεγαλώνουν παιδιὰ ἄβουλα καὶ ἀνόητα, ὅτι πρέπει για να εἶναι δουλοπάροικοι.

“Δώσε τοὺς στολίδια καὶ γιορτές, καὶ θὰ γίνουν οἱ ἄντρες, γυναῖκες καὶ δεν θὰ ζητιάνε ἐλευθερία καὶ δεν θὰ σὲ ἐνοχλοῦν πια” εἶπε ὁ Κροῖσος στον νεαρὸ Κυρό, προκειμένου να κυβερνήσει ἀνενόχλητος τοὺς Λυδούς...

Ἡ λύσh δεν πρόκειται να δοθεῖ τῶρα. Τῶρα ἔχουμε πόλεμο. Ἡ μητέρες ἔχουν τῇ λύσῃ στα χέρια τοὺς. Ἂς διαμορφώσουν τὰ παιδιὰ τοὺς κατάλληλα. Ἂν δράσουν, για να ἰκανοποιήσουν τὸ ἐγὼ τοὺς, καὶ τις φοβίες τοὺς, τότε ὁ κόσμος θὰ συνεχίσει να εἶναι τὸ ἴδιο χάλια. Χρειαζόμαστε νέου τύπου ἀνθρώπους, μεγαλωμένους μὲ βάσῃ τὴν ἐλευθερία. Μόνον τότε, δεν θὰ ὑπάρξει χῶρος για πολιτικοὺς κομπογιαννίτες, καὶ νωθροὺς καὶ ἀβούλους πολίτες.

Δάφνη 1

Οἱ πρωινὲς δάφνες μοὺ πέσανε λίγο βαριὲς. Μέσ' σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιὲς, εἶδα ὅραμα μεγάλο!

Εἶδα λέει ὅτι τὰ νταβαντούρια στὴ Λιβύη, εἶναι ἐντελῶς στημένα. Στημένες ὁμάδες προβοκατόρων, ὑποκινούμενες, νὰ φωνάζουν μανιασμένα, ὅτι δὲν τοὺς ἀρέσει ποὺ δὲν τοὺς λείπει κάτι, καὶ χρειάζονται ἀκόμα! Τὶ χρειάζονται ἀκόμα; Ἔλα ντέ! Δὲν ἄκουσα κάποιον (μέσα στὴ μαστοῦρα μού, ἔτσι;) νὰ ζητάει κάτι ἄλλο, πέρα ἀπ'τὸ νὰ φύγει ὁ Καντάφι, ἀλλὰ χωρὶς νὰ λέει γιατί. Ὅπως ἔλεγαν παλιᾶ οἱ μπάχαλοι, ὅταν τοὺς ρωτοῦσες γιατὶ τὰ σπάνε; καὶ σοῦ ἀπαντοῦσαν:

-γιατὶ γαμιοῦνται

-ποῖοι γαμιοῦνται;

-ὅλοι!

-ποῖοι ὅλοι;

-ὁλοι, δὲ βλέπεις; γαμιέται τὸ κράτος, γαμιέται τὸ σύμπαν, γαμιέται ἡ κοινωνία.

Στἂ δικὰ μᾶς λοιπὸν, ἡ πεφωτισμένη δύση, δὲν φρόντισε, νὰ μᾶς ἐνημερώσει, γιὰ τὰ αἰτήματα τῶν ἐξεγερμένων, μᾶς διαβεβαίωσε ὅμως, ὅτι ὁ στρατὸς τοῦ Καντάφι εἶναι μισθοφορικός, (καὶ αὐτὸ τὸ ξέρει, ἔτσι, χωρὶς νὰ ἔχει συλλάβει οὕτε ἕναν μισθοφόρο), καὶ ὅτι οἱ ἄλλοι εἶναι ἐπαναστάτες. Καὶ πάλι δὲν μᾶς ἐξήγησε πῶς γίνεται ἕνα ἄοπλο, ἀπόλεμο πλῆθος, νὰ καταλάβει στρατιωτικὲς ἐγκαταστάσεις, ὑψηλῆς σημασίας, ποὺ τὶς φυλάνε ἐπαγγελματίες στρατιῶτες, εἰδικᾶ ὅταν βομβαρδίζεται ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἀέρος. Ἄν αὐτὸ γίνεται, τότε ὅλα τὰ ὅπλα ἀκόμα, καὶ τὰ πυρηνικᾶ, εἶναι ἄχρηστα. Αὐτὸ οὕτε ὁ Γκάντι δὲν τὸ κατάφερε!

Στὸ πίτσ-φυτίλι, ἡ Σοῦδα, ξαναθυμήθηκε ὅτι εἶναι ἀμερικανικὸ ἔδαφος, καὶ ἄρχισε νὰ γιομίζει ἀπὸ φιλειρηνιστὲς πρεζοναῦτες, πρόθυμους νὰ πεθάνουν γιὰ τὴ λεφτεριᾶ τῶν ἀραπάδων. Ὅπως τότε, ποὺ ἐλευθέρωσαν τοὺς Κροάτες, ἀπὸ τοὺς κακοὺς Σέρβους. Ἵδια καὶ ἀπαράλλαχτα, μὲ τὸν Φίλιππο, δημιουργῶντας πρῶτα ἐσωτερικὲς ἀναταραχὲς, καὶ μετὰ εἰσβάλλοντας. Ἀθάνατη Ἑλληνικὴ πατέντα! Τελικᾶ ἀκόμα οἱ Ἕλληνες κυβερνανε αὐτὸν τὸν κόσμο.

Οἱ Ἕλληνες, ποὺ ἀρνοῦνται πεισματικᾶ, ἐδῶ καὶ δεκαετίες, νὰ μασήσουν τὴν παραμύθα τῆς ἄοπλης ἐξέγερσης. Ποὺ ὅσα κὶ ἄν τοὺς κάνουν, εὐτυχῶς ἀκοῦνε τὴ σοφὴ συμβουλὴ τῆς Ἀθηνᾶς, καὶ μένουν μόνο στὰ λόγια. Καὶ αὐτὴ ἡ στάση τοὺς, ἔχει φέρει τὸ κράτος σὲ ἀπόγνωση. Τὸ κράτος ποὺ μανιασμένα ζητάει πρόφαση γιὰ νὰ ἐπιβάλει σκληρᾶ μέτρα. Ὄχι αὐτὰ ποὺ ἀπλῶς μᾶς ξεβολεύουν, ἀλλὰ, ἄλλα, πολεμικᾶ, νὰ νιώσουμε καλᾶ ὅτι ἔχουμε κατοχῆ. Τὸ κράτος ὅμως (τὸ παγκόσμιο, ὄχι τὸ δικὸ μᾶς) ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη γιὰ μιᾶ ἀποτυχημένη ἐξέγερση. Προσπάθησε πολλάκις νὰ τὴν καταφέρει, ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ μπούλη, ἀλλὰ μάταια. Τί, ἐξωφρενικοὺς νόμους ἐπέβαλλε, τὶ θράσσος χρησιμοποίησε, τὶ σκότωσε κόσμο... Τζάμπα κόπος. Ἀναγκαστικᾶ, πρέπει νὰ βρεῖ ἄλλους νὰ τὴν κάνουν. Πού ἔχει φρέσκους βλάκες, ποὺ δὲν μᾶς ξέρουν; Ἔξω! Νὰ μιᾶ λαμπρῆ ἱδέα!

Φέρνεις κουβαλητοὺς κακομοίρηδες ἀπ' ἔξω, τοὺς στοιβάζεις γιὰ μερικὰ χρόνια σὰ σακιᾶ, καὶ μετὰ εἶναι εὐκολο νὰ νομίσουν ὅτι πρέπει νὰ διεκδικήσουν. Βάζεις ἐγκάθετους, ποὺ ἐσὺ τοὺς βρίζεις, ἀλλὰ δουλεύουν γιὰ 'σένα, καὶ τοὺς σιγοντάρουν, νὰ κάνουν ἀπεργία πεῖνας. Κάνεις τὰ πάντα γιὰ νὰ φανεῖς ἀνένδοτος, καὶ παράλληλα φροντίζεις οἱ ἐγκάθετοι, νὰ διατηροῦν τὴν ἀπεργία. Ὅταν ἀρχίσουν νὰ ψωφάνε οἱ βλάκες, σηκώνεται γενικὴ κατακραυγῆ, καὶ ἀρχίζουν διαμαρτυρίες ἀπὸ ἄλλους βλάκες εἰσαγωγῆς, καὶ ἀπὸ ντόπιους φλούφληδες, ἀλλοπαρμένους κὶ αἰθεροβάμωνες. Οἱ βλάκες εἰσαγωγῆς, ἐπειδὴ νιώθουν νὰ ἀπειλοῦνται καὶ νὰ ἀπαξιώνονται, γίνονται πολὺ μαχητικοί, καὶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν ἐδώδιμων, καῖνε τὸ σύμπαν. Σάματι ἔχουν τίποτα ἐδῶ, πέρα ἀπ'τὴ δυστυχία τούς;

Ὁπότε, κατεβάζεις στρατό, καταλύεις τὸ πολίτευμα μὲ τὴν συμπαράσταση τῶν προοδευτικῶν, καὶ ἐπιβάλεις στρατιωτικὸ νόμο, ἐπειδὴ σὲ παρακαλάνε ὅλοι νὰ τὸ κάνεις, γιὰ νὰ τοὺς σώσεις. Ἀφοὺ λοιπὸν, τοὺς ἔχεις σώσει ὅλους, καὶ δὲν κουνιέται τρίχα στὴ χώρα, δείχνεις μετά, τὸ φιλάνθρωπο καὶ ἀγαθὸ σοὺ πρόσωπο! Γιὰ νὰ σώσεις τοὺς εἰσαγώμενους βλάκες ἀπὸ τὴν πεῖνα, ἀλλὰ καὶ νὰ δώσεις λύση στὸ πρόβλημα τῆς λαθρομετανάστευσης, τοὺς νομιμοποιεῖς μὲ τὸν ὅρο νὰ γίνουν μπάτσοι. Γιατὶ ὅσο νὰ πεῖς, βλάκες-βλάκες ἀλλὰ γιὰ πόσο ἀκόμα οἱ δικοὶ σού, θὰ βαράνε τὰ ἀδέρφια, τοὺς πατεράδες καὶ τὶς γυναῖκες τούς; Ἄσε ποὺ 800Ε εἶναι πολλᾶ, ὅταν μπορεῖς νὰ ἔχεις τὸν Πακιστανό, μὲ 400. Καὶ ξέρεις τὶ ξύλο ἔχει νὰ ρίξει ὁ Πακιστανός; Δὲν ἔχει λόγο νὰ σταματήσει. Σὲ ἐχθρικὸ περιβάλλον ἦταν καὶ εἶναι, ἀλλὰ τῶρα εἶναι κράτος! Ἀφοὺ τέλειωσαν οἱ Γότθοι, οἱ Σλαβοι, καὶ οἱ Τοῦρκοι, θὰ φέρουν ἄλλα ἔθνη. Ποιὸς Ἀλλάριχος; Κάτσε νὰ δεῖς τὸν Ἀμπντοῦλ.

Πολὺ δάφνη σήμερα... πολὺ δάφνη...

Ναί, μασάω... (δάφνες)

Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἐξῆς, ἐτοῦτο 'δῶ, ἀλλάζει χαρακτῆρα, καὶ γίνεται προφητικόν! Ὑπέροχα σενάρια γιὰ ταινίες, καὶ ἄλλα ἐδώδιμα θὰ εὐδοκιμοῦν ἐδῶ μέσα.

Λάβετε φάγετε. Τοῦτο ἐστὶ τὸ πτῶμα μού.

Στὸ παλιόσπιτο ἐτοῦτο...

Τὸ σπίτι μοὺ εἶναι ἐτοιμόρροπο καὶ γεμάτο ῥωγμές. Τὸ νερὸ μοῦ τὸ ἔχουν κόψει πρὸ καιροῦ, ὅπως καὶ τὸ ῥεῦμα καὶ τὸ γκαζι. Τὰ ποντίκια κάνουν πάρτι κάθε βράδυ καὶ εἶναι καὶ χειμῶνας καὶ ἔχει πολὺ κρύο καὶ δὲν ἔχω οὔτε σεντόνι νὰ σκεπαστῶ.

Ἀποφάσισα, ἀπὸ αὔριο λοιπόν, νὰ ἐρθω νὰ μείνω σπίτι σοῦ. Εἶσαι καλὸς καὶ φιλόξενος ἄνθρωπος καὶ θὰ χωρέσουμε. Θὰ τρώω ἀπ τὸ φαϊ σοῦ θὰ πίνω τὸ νερό σοῦ, θὰ πλένομαι στὸ μπάνιο σοῦ καὶ θὰ κοιμάμαι στὸ κρεβάτι σοῦ. Θὰ ἔχω λόγο γιὰ τὴν διαρρύθμιση τοῦ χώρου σοῦ, τὰ ἔργα που θὰ βλέπεις στὴν τηλεόραση καὶ φυσικᾶ θὰ χρησιμοποιῶ καὶ ὅλες τὶς ἄλλες συσκευὲς σοῦ. Τὸ ξέρω ὅτι θὰ σὲ στριμώξω λίγο ἀλλὰ πρέπει νὰ καταλὰβεις ὅτι ἔχω ἀνάγκη καὶ ἔχεις τὴν αὐτονόητη ὑποχρέωση νὰ μὲ περιθάλψεις. Κανονικᾶ θὰ ἔπρεπε νὰ πάω στὸν πλούσιο γείτονά σου, ποὺ ἔτσι κὶ ἀλλιῶς ἐβγαλε λεφτᾶ κλέβοντας, καὶ νὰ κατσικωθῶ ἐκεῖ. Θὰ τὸ κάνω, ἀλλὰ ἀφοῦ μείνω λίγο καιρὸ σπίτι σοῦ. Βέβαια αὐτὸς ἔχει συστήματα ἀσφαλείας καὶ μόλις μὲ βρεῖ θὰ μὲ ξαναστείλει σὲ σένα. Ἐσὺ ὅμως, ἔχεις κατανόηση καὶ θὰ μὲ κρατήσεις ἕ; Ἄνθρωπος εἶμαι κὶ ἐγώ! Καὶ τὸ καλύτερο δὲν στὸ εἶπα! Θὰ ἔρθουν καὶ ἡ γυναῖκα μοὺ μὲ τὰ παιδία μού! Δὲν μπορεῖ νὰ εἴμαστε χώρια! Ἄνθρωποι εἴμαστε κὶ ἐμεῖς!

Τί; Δὲν θέλεις; Ἀα ὄχι! Τότε θὰ μείνω μέσα στὸ σπίτι σοῦ καὶ δὲν θὰ φάω μέχρι νὰ πεθάνω, ἂν δὲν δεχτεῖς! Καὶ στὸ μεταξύ, θὰ πὼ καὶ στὰ κολλητάρια μοὺ νὰ σὲ ξεφωνίζουν γιὰ ἀφιλὸξενη, καὶ να σὲ καταγγεὶλουν στὴν διεθνὴ ἀμνηστία! Παλιοφασιστακι!!!