Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ Α-ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

     Τὸ παρακάτω εἶναι τὸ κείμενο τοῦ Ἀνδρὸ ποῦ δημοσιεύτηκε στὸν προηγούμενο «Φαρφουλά». Μιᾶς ποῦ τώρα φτάνει ἡ ὥρα τοῦ νέου, αὐτὸ δὲν ἔχει ἄλλο λόγο νὰ μὴν διατίθεται ἐλευθέρως.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ Α-ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 

 

Ἀπὸ αἰώνων, εἴθιστω οἱ καλλιτέχνες, νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ πάντα, ἀφοῦ τὰ πάντα εἶναι μέρος τῆς φύσης, ἡ ὁποία ἦταν καὶ εἶναι τὸ πεδίο μελέτης αὐτῶν. Θὰ μιλήσω λοιπὸν γιὰ τὴν  θεωρίᾳ τῆς σχετικότητας, ὄπως τὴν καταλαβαίνω, (ποὺ δεν  συμβαίνει καὶ πολὺ αὐτό) προκειμένου να διευκολύνω τοὺς φυσικούς, στο δύσκολο ἔργο που ἀνέλαβαν. 

Πρὶν ἀρχίσω να ἀναπτύσσω τις ἀπόψεις μου, πρέπει να ἐνημερώσω τὸ ἀναγνωστικὸ κοινό μου, ὅτι ἀντιπαθω τὸν Ἀϊνστάιν, για λόγους ἀδιευκρίνιστους. Παλιότερα βέβαια ἔλεγα ὅτι τὸ κανῶ ἐπειδὴ ὁ Τέσλα τὸν ἀποκαλοῦσε «ἀγύρτῃ», τώρα ὅμως λίγο μὲ ἀπασχολεὶ αὐτό. Ἀλλωστε παλιά μου τὴν ἔσπαγε καὶ ὁ Τέσλα, μέχρι που κατάλαβα τὰ τῶν ἠλεκτρομαγνητικὼν κυμάτων καὶ ἐναλλασομένων ῥευμάτων καὶ τὸν συμπάθησα. Μᾶλλον λοιπὸν ἡ ἀντιπάθειά μου προς τὸν Ἀϊνστάιν, ἐκπορεύεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη μου προς τὸν εὐκλείδιο χῶρο, ποὺ ἔφαγα τὰ νιάτα μου να τὸν κατανοήσω καὶ να τὸν σπουδάσω, καὶ ἀπὸ τὴν ἀρνήσῃ μου να δεχτὼ πῶς κάτι τόσο ὡραῖο, ὑπάρχει μόνο στην ψευδαίσθησή μου. Στην πραγματικοτητα, ἂν μελετήσω λίγο τῇ θεωρίᾳ τῆς σχετικότητας μπορεὶ καὶ να τὴν βρὼ ἐνδιαφέρουσα. Μπορεὶ ἄκομα καὶ να βρὼ κάτι ὄμορφο, σχεδιασμένο μὲ βάσῃ τὸ χῶρο, ὄπως ὁρίζεται ἀπὸ θεωρία τῆς σχετικότητας. Τὸ ζήτημα εἶναί πως ἔχω τέτοιο πλῆθος εἰκόνων, μὲ τις ὁποῖες εἶμαι συναισθηματικὰ δεμένος, ἀπὸ τὸν εὐκλείδιο χῶρο, πού μου φαίνεται ἀδύνατον να τὶς ξεπεράσω, καὶ να ἀρέσκομαι σὲ ἄλλες.

Ἀλλὰ μᾶλλον νὰ ἀφήνω τὶς σάλτσες τώρα καὶ νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν οὐσία τὸ ζητήματος. Ὁ ἄνωθι, ἄνευ λόγου μισητὸς κύριος, εἶχε ἀναρωτηθεῖ κάποτε, ἄν, τρέχοντας μὲ τὸ ποδήλατό του καὶ ἀνάβοντας τὸ φανάρι του, τὸ φῶς θὰ πήγαινε γρηγορότερα ἀπὸ τὴν ὀνομαστικὴ ταχύτητά του ( 3.10⁸m/sec). Δηλαδή,  U_φωτὸς +U_ποδηλ.. Αὐτὸ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται λογικό, ἀλλὰ γιὰ τὶς ἀπόψεις τῆς ἐποχῆς τοῦ ἦταν παράλογον.

Ἔτσι λοιπόν, αὐτός, σκέφτηκε νὰ κανιβαλίσει λίγο τὴν καθεστώσα τάξη τῶν πραγμάτων, καὶ ἄρχισε νὰ αὐξομειώνει τὸ χῶρο καὶ τὸ χρόνο κατὰ βούλησιν, γιατί δῆθεν λέει ἔτσι γίνεται στὶς μεγάλες ταχύτητες. Γιὰ νὰ μᾶς πείση γιὰ τὶς  ψευτιές του, ὑποστήριξε πῶς αὐτὰ συμβαίνουν κυρίως στὶς μεγάλες ταχύτητες καὶ γενικότερα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ μεγάλα μεγέθη, τέτοια, ποὺ δὲν μᾶς ἀφοροῦν στὴν καθημερινότητά μας, ἀλλὰ μόνο σὲ μακροσκοπικὸ ἐπίπεδο παρατήρησης. Εἶπε ἀκόμα ὅτι τὸ φῶς ἕλκεται ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες μάζες καὶ καμπυλώνει,  ὅτι ἕνα ἐπιταχυνόμενο σύστημα ἀναφορᾶς εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο πράγμα μὲ ἕνα βαρυτικὸ πεδίο, ὅτι τὰ ἐπίπεδα εἶναι στὴν πραγματικότητα καμπύλα καὶ ἄλλες τέτοιες ἀρλοῦμπες! Στὴν πράξη ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, καὶ θὰ τὸ ἀποδείξω παραθέτοντας δεκάδες πειράματα ποῦ τὰ ἔχω ἐπαληθέυση ἀμέτρητες φορὲς καὶ ποὺ μπορεῖτε νὰ τὰ κάνετε κι ἐσεῖς, στὸν ἐλεύθερο χρόνο σας, μὲ εὔκολα ὑλικὰ.

Λ.Χ. : Ἡ συστολὴ ἤ ἡ διαστολὴ  τοῦ χρόνου, ἀλλὰ καὶ ἡ διαστολὴ τοῦ μήκους, είναι φυσικὰ φαινόμενα, ποῦ ἔχουν παρατηρηθεῖ ἐδῶ καὶ αἰῶνες!

Ἕνα πείραμα γιὰ σένα: Μιὰ βροχερὴ μέρα, πάρε τὴ μοτοσυκλέτα σου, καὶ δοκίμασε νὰ διαβεῖς τὴν Ἱερὰ Ὁδὸ στὸ ὕψος Ἄγ. Ἄννης. Θὰ διαπιστώσεις ὅτι παρὰ τὴν ὑπερσυγκέντρωση μάζας, ὁ χῶρος συστέλλεται καὶ δὲν χωράει τίποτα. Ὁ δὲ χρόνος τότε δὲν κυλάει μὲ τίποτα, ἡ ἐπιμήκυνσή του δέ, εἶναι εὐθέως ἀνάλογή της ἐντάσεως τῆς βροχῆς. Τὸ πείραμα ἔχει γίνει ἐπανειλημμένως μὲ τὰ ἰδία πάντα ἀποτελέσματα. Ἡ παραπάνω μάζα αὐξάνει τὴν ποσότητα τοῦ χρόνου διέλευσης, αὐξανόμενη δὲ διαρκῶς, τείνει τὸν χρόνο στὸ ἄπειρο. Ἀντίστοιχα, ἡ ἔλλειψη ἀδιαβρόχου, διαστέλλει τὸ μῆκος τοῦ δρόμου, ἔως τὸ ἀτελείωτο.  

Μιὰ παρατήρηση ποὺ σίγουρα ἔχεις κάνει: Ἡ σχετικότητα τοῦ χρόνου, εἶναι εὔκολο νὰ ὁριστεῖ, ἀρκεῖ νὰ εἶναι κανεὶς ἀνοιχτόμυαλος. Θὰ ἔχετε παρατηρήσει,  τὴν ὥρα τῆς συνουσίας, ὅτι ἐνῶ ἀπό σᾶς, ὁ χρόνος σᾶς, ἐκτιμᾶται ἀπὸ ἱκανοποιητικὸς ἐως ἄριστος, γιὰ τὴ φίλη σᾶς εἶναι ἀπὸ σύντομος ἐῶς ἀστεῖος. Αὐτοῦ τοῦ παραδείγματος δυστυχῶς, δὲν ἔχω προσωπικὴ ἐμπειρία.

Ὁ χρόνος στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ προβολὴ μιᾶς τέταρτης διάστασης, ἐπάνω στὴν πραγματικότητά μας, καὶ ὦς προβολή, δὲν ἀποδίδει μὲ ἀκρίβεια τὸ προβαλλόμενο, ἀλλὰ μόνον κατ’ἄποψιν. Γιὰ παράδειγμα ἡ προβολὴ ἑνὸς κύβου, (ποὺ εἶναι τρισδιάστατος) σὲ ἕνα ἐπίπεδο, (ποὺ εἶναι δισδιάστατο) μπορεῖ νὰ εἶναι εἴτε ἕνα τετράγωνο, εἴτε ἕνα ἑξάγωνο, ἀναλόγως τῆς γωνίας προβολῆς.  Φανταστῆτε λοιπὸν κάτι τετραδιάστατο ἂν προβληθῆ σὲ κάτι τρισδιάστατο, πόσο μεγάλη ἀπόκλιση μπορεῖ νὰ ἔχει ἀπὸ τὴν πραγματικὴ τοῦ ὑπόσταση.     

 

Ἄλλο καταφανὲς ψεῦδος, εἶναι ἡ διατύπωση τῆς ὑπόθεσης, ὅτι τὸ φῶς, ἕλκεται ἀπὸ μεγαλύτερες μάζες καὶ καμπυλώνει η πορεία του.

Ἕνα πείραμα γιὰ σένα: Ἕνα ζεστὸ καλοκαιρινὸ βράδυ, ἄναψε μιὰ λάμπα σὲ ἕναν ἀνοιχτὸ χῶρο. Τί παρατηρεῖς; Σὲ λίγη ὥρα θὰ διαπιστώσεις ὅτι τὸ φῶς Ε Λ Κ Ε Ι  κουνούπια, τὰ ὁποῖα ἀσφαλῶς ἔχουν πολὺ μεγαλύτερη μάζα ἀπ’αὐτό, καὶ μάλιστα αὐτά, ΚΑΜΠΥΛΩΝΟΥΝ τὴν τροχιὰ τοὺς γύρω ἀπ’τὸ φῶς, καὶ ὄχι τὸ φῶς γύρω ἀπ’αὐτά.  Τὸ πείραμα γίνεται μὲ λίγη καλὴ θέληση καὶ τὸ χειμώνα. Ἂν παρατηρήσετε μιὰ λάμπα, θὰ δεῖτε ὅτι ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς εἶναι καμπυλωμένα γύρω ἀπ’τὸ φῶς. Τὰ συμπεράσματα εἶναι προφανὴ καὶ ἔτσι κρίνω πῶς δὲν χρειάζεται περεταίρω ἀνάλυση.

 

Ἐπὶ χρόνια ἔπαιζα ΠΡΟ-ΠΟ, καὶ μάλιστα σύστημα. Λογω ἀμελείας, τὸ πήγαινα πάντα στὸν προποτζὴ τελευταία στιγμὴ λίγο πρὶν κλείση, κι ἔτσι πάντα πήγαινα τρέχοντας. Ἔ! λοιπὸν εἴτε ἔτρεχα, εἴτε δὲν ἔτρεχα, εἰτέ ἀναφερόμουν σ’αὐτὸ εἴτε ὄχι, ποτὲ δὲν παρατήρησα τὸ σύστημα νὰ ἀποκτάει ἰδιαίτερες βαρυτικὲς ἰδιότητες. Ἐδῶ ὅμως γιὰ νὰ εἶμαι δίκαιος, θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρω, ὅτι ποτὲ δὲν δοκίμασα τὸ ἴδιο μὲ ἄλλα συστήματα (λόττο, τζόκερ, κ.λ.π.) καὶ δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι σίγουρος, γιὰ τὸ ἂν δουλεύη τὸ ἴδιο καὶ μ΄αὐτά. 

 

Ἀπ’ὅλη τὴν μπουρδολογία τοῦ πολυμίσητου ἀγύρτη, ἡ μόνη σωστὴ θέση εἶναι αὐτὴ γιὰ τὰ καμπυλωμένα ἐπίπεδα. Βέβαια, δὲν εἶναι δὰ καὶ τίποτα σπουδαῖο, ἀφοῦ εἶναι κάτι ποῦ τὸ ἔχουμε παρατηρήσει ὅλοι στὸ χῶρο ποῦ κινούμαστε. Πράγματι, ἂν παρατηρήσετε ἕναν ἐπίπεδο δρόμο, χωρὶς πολὺ κόπο θὰ διαπιστώσετε ὅτι ὁ δρόμος εἶναι γεμάτος λακοῦβες. Σιγὰ τ’αὐγά, θὰ μοῦ πεῖτε.  Κι ὅμως! Ὁ δρόμος εἶναι ἐπίπεδος! Στὰ δικά μας μάτια μπορεῖ νὰ φαίνεται καμπυλωμένος, ἀλλὰ στὰ χαρτιὰ τοῦ κράτους εἶναι ὁλόισιος καὶ ἐπιπεδότατος! Ὁποῖος ἀμφιβάλει, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ὑποβάλει αἴτηση γιὰ ἀποζημίωση, γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ ὀχήματός του σὲ λακούβα, στὸ Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ἢ σὲ κάποιον δῆμο. Ἡ ἀπάντηση-καταπέλτης θὰ εἶναι ὅτι ὁ δρόμος εἶναι ἄψογος καὶ ὁλόισιος, καὶ ὅτι φταῖτε ἐσεῖς ποῦ δὲν προσέχετε! Κι ἂν αὐτοὶ κάνουν λάθος τότε πῶς κυβερνᾶνε; Τί; βλάκες εἴμαστε καὶ τοὺς ψηφίζουμε;

 

Γιὰ νὰ βάλω τὰ πράγματα στὴ θέση τους, βοηθώντας ἔτσι τὴν παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότητα, θὰ ἀπαντήσω ἐγὼ λοιπὸν στὸν ἐπάρατο κύριο. Ὄχι καλέ μου ἄνθρωπε! Τὸ φῶς τοῦ ποδηλάτου σου δὲν θὰ πηγαίνει πιὸ γρήγορα γιὰ ἕναν ἁπλὸ λόγο. Γιατί τὸ φανάρι σου, δὲν ἐκτοξεύει τὸ φῶς.  Τὴν ἐποχή σου, τὸ φῶς δὲν θεωροῦνταν ὅτι εἶχε ὑλικὴ ὑπόσταση (φωτόνια). Ἀλλὰ κι ἔτσι νὰ εἶναι, γιατί νὰ ἐκτοξεύεται; Γιατί νὰ μὴν εἶναι ἡ ταχύτητα τοῦ φωτός, ἡ ταχύτητα διάδοσης τῆς ἀκτινοβολίας, στὸ σύμπαν, ἀντίστοιχη μὲ τὴν ταχύτητα διάδοσης τῆς πίεσης (ἦχος); Σὲ μιὰ τέτοια ὑπόθεση, μπορεῖ καὶ στὸ φῶς νὰ δημιουργεῖται τὸ φαινόμενο Doppler. Ἄρα, τὸ φῶς τοῦ ποδηλάτου σου ποτὲ δὲν θὰ ξεπεράση τὴν ὀνομαστικὴ τοῦ ταχύτητα 3.10⁸m/sec, ἐσὺ ὅμως μπορεῖς θεωρητικὰ νὰ τὴν ξεπεράσεις, σπάζοντας τὸ φράγμα τοῦ φωτὸς (ὤχ!).

 

Ὁ χῶρος πάλι, καμπυλώνεται ἐξαιτίας τῆς μάζας, δηλαδῆ τῆς ὕλης. Ἡ καμπυλότητα τοῦ χώρου, εἶναι καὶ αὐτὴ ποῦ κάνει τὴν εὐκλείδειο γεωμετρία νὰ μὴν ἰσχύει, παρὰ μόνο σὲ μικρὰ τμήματα τοῦ χώρου, καὶ αὐτὸ πάλι κατὰ προσέγγισιν.  Πρακτικὰ στὴ ζωή μας, δὲν μᾶς ἐπηρεάζει αὐτό, μιᾶς καὶ τὰ αἰσθητήριά μας, εἶναι φτιαγμένα καὶ προσαρμοσμένα, γιὰ τὴν εὐκλείδειο γεωμετρία. Μὲ βάση αὐτήν, ἔχουν γίνει ὅλα τὰ μεγάλα πνευματικὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπου. Σὲ αὐτὴν στηρίζονται ὅλες οἱ εἰκαστικὲς τέχνες, καὶ χάρη σ’αὐτές, ἐπῆλθε ἡ ὑψηλὴ πρόοδος τῆς ἀνθρωπότητας. Τὸ πρῶτο τεχνικὸ ἐπίτευγμα ἦταν ἕνα γλυπτό. Ἕνα γλυπτὸ ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν παρατήρηση τοῦ φυσικοῦ προτύπου. Μία αἰχμή! Μία αἰχμή, ποὺ ἦταν ὅμοια μὲ τὰ αἰχμηρὰ ὄπλα τῶν ζώων, τὰ νύχια καὶ τὰ δόντια, καὶ δούλευε καλὰ σὰν κι αὐτά. Καὶ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ἡ γλυπτική, ποὺ ἔκανε τὸν φοβισμένο ἀνθρωπίδα, ἄνθρωπο, ἐξελίχθηκε, χαρίζοντάς του τὸ τερπνόν της μορφῆς μαζὶ μὲ τὸ ὠφέλιμόν της λειτουργίας. Καὶ ὅλα αὐτὰ χάρη στὴν εὐκλείδειο γεωμετρία, ἡ ὁποία ὅμως ἔχει τὴν ἀτυχία νὰ μὴν ὑφίσταται στ’ ἀλήθεια, ἐπειδὴ ἐξαιτίας τῆς ὕλης ὁ χῶρος καμπυλώνει.

Εὐτυχῶς ὅμως ὁ καλὸς Θεούλης πού μας ἀγαπάει, δέ μας ἔκανε μόνο ἀπὸ ὕλη, ἀλλὰ ἔβαλε καὶ κάτι μέσα. Κάτι ποὺ δίνει ἀξία στὸ κρέας (καὶ δὲν εἶναι σφραγίδα προέλευσης) καὶ ποὺ τὸ κάνει νὰ διαφέρει ἀπὸ τὴ νεκρὴ ὕλη. Αὐτὸ λοιπὸν τὸ κάτι, φαίνεται νὰ μὴν τὸ ἀπασχολεῖ ἡ καμπυλότητα τοῦ χώρου, ἀφοῦ προφανῶς δὲν εἶναι ὑλικό. Θὰ τολμήσω λοιπὸν νὰ ὑποθέσω, ὅτι ἡ ἀνακατοσούρα τοῦ καμπυλωμένου χώρου, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ μία παροδικὴ κατάσταση, μέχρι νὰ ἔρθει ἡ στιγμή, νὰ ἀφήσουμε τὸν μάταιο τοῦτο κόσμο, καὶ νὰ πᾶμε στὸν ἄυλο, τὸν πανέμορφο κόσμο τῆς ἰδανικῆς εὐκλειδείου γεωμετρίας!

 

Τί ὡραῖο ποὺ εἶναι νὰ παίζεις μὲ τὴ φυσική!      

 

ἈΝΔΡΟ'

 

                                          http.andro-andro.blogspot.com