). Αὐτὴ βέβαια ἡ ρομαντικὴ εἰκόνα δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ζωγραφιὰ σ’ ἕνα ἀγγεῖο. Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ καταλάβει, ὅτι ὁ πόλεμος δὲν ἔγινε γιὰ τὰ μάτια ἡ κάποια ἄλλα ἀπὸ τὰ λοιπὰ μέλη τῆς Ἑλένης. Ἀκόμα –ἀκόμα, κανεὶς δὲν θεωρεῖ τοὺς Φρύγες τόσο βλάκες, ὥστε νὰ φᾶνε τὸ παραμύθι μὲ τὸ ἀλογάκι. Ὄπως ῥητῶς ἀνεφέρθη, δέον, ὁ νοῦς τοῦ ἀναγνώστου κενωθήτω, γνώσεων καὶ συμπερασμάτων, δεδομένων. Πολέμω δέ, οὔκ Ἕλληνες μετὰ Τρῶων ἐπολέμησον, ἀλλὰ Ἀχαιοί τε, Δαναοί τε, μετὰ Τρῶων καὶ λοιπῶν Φρυγῶν. Μάχαις δέ, ὁμίλουν ἅπαντες ἀπάσει κοινὴ τῇ γλώττῃ. Ἐπρόκειτο λοιπὸν περὶ τοῦ αὐτοῦ λαοῦ. Πλὴν θεωρίης, πράξει ἀπεδείχθη, Λατινικῇ τε καὶ Ἑλληνική, τῇ αὔτη γλώττῃ πρόηλθον. Τῇ αὔτη γεγραμμένη πηλίναις πινακίδαις, εὐρεθεῖσες πλείω τῷ χορῷ τῆς Αἰγαιίδος (Πηλῷ, Μυκήναις, Κνωσώ, Φαιστώ, νήσοις , κλπ). Γνωστὸν δέ, μύθῳ, Πέλοψ, Φρὺξ ὤν, παρὰ Διός, χώραν ἐτέθη, ἔκτοτε κληθεῖσα Πελοπόννησον. Αἰνειάδι δέ, Αἰνείας, ξοάνῳ λήψας, καὶ φυγὼν ἒς Ἰταλίαν, Λάτιον ἔθεκεν.
Προφανὲς οὐν, μὴ ἰσχυουσῶν τῶν θεωριῶν, ἐθνικοῦ ἢ ἐκκαθαριστικοῦ πολέμου, δεῖ ἐξηγηθαίναι ὁ λόγος τῆς ἐκστρατείης. Ὠς ἀνωτέρω ἀπεδείχθη, ὁ πολιτισμὸς «ἀνεκαλύφθη» τῷ αὐτῷ τόπῳ, ὅν οἰκοῦμεν. Ἀποδέξεις πλείσται, ἐδόθησαν πρώτῳ χωρίῳ. Ἅπαντες δὲ πλὴν ἐλαχίστων, χρόνῳ, Ἕλληνας ἐφήσθησαν. Τὶ οὒν παρεκίνησεν, προς ἀλλήλους μάχεσθαι; Θουκυδίδης, ἔφη παραλίσι Κορινθιακοῦ, πλεῖσται πόλεις βαρβαρικαὶ ἦσαν. Ἄλλες μὲν ἑλληνικὰ τὰ ἔθη, ἄλλες δὲ βαρβαρικά. Ἅπασαι δέ, τὴν αὐτὴν ὁμίλει γλῶτταν καὶ τοὺς αὐτοὺς εἶχον θεοὺς. Τῷ αὐτῷ δὲ φύλῳ, ἄλλοι ἐξελληνίσθησαν, ἄλλοι οὔ. Τὸ δ’ Ἕλλην λέγεσθαι, οὐκ ἐθνικὸν ἦτο, ἀλλὰ προσδιοριστικὸν τῆς ἰδιότητος. Ἕλλην < Ἕλ-λ-έ-εν < ShΕλλ+ει+εν = τὸ φῶς ἐντὸς τοῦ ἐστί. Ἡ λέξις ShEλλ, ἡ ἑλληνική ἐστί ἐκδοχὴ τοῦ φθόγγου Shλῥ(+ἡμίφωνον), ὃς, εἰς πλείσταις γλώσσαις, ἐστὶ ὁ περὶ φωτὸς ὅρος. Λάιτ, λουξ, λιχτ, λουμ, λύξ, χέλ, κλπ, ἀλλὰ καὶ αἱ ἑλληνικαὶ Shελήνη, Shέλλας, Λυκαβηττός, λύκειον, Λυκοῦργος κλπ, εἰσὶ λέξεις τῷ φωτεὶ ἀναφερόμεναι. Σινοῖ δέ, Ἑλλάδαν Shi-la καλοῦσι. Ἕλληνες οὒν, οἱ κατέχοντες τὴν γνῶσιν – σοφίαν. Ὁμοίως, ShΕλένη, ἡ τὸ φῶς (γνῶσιν) ἔχουσα. Ἡ δὲ ἁρπαγή τῆς, μᾶλλον διαρπαγὴν γνώσεως, ἤ καὶ τεχνολογίας ὁμοιάζει.
Γνωστὸν δὲ μύθῳ χρυσομάλλου δέρατος, ὅτι παλαιῶθεν μετελαμπαδεύθη πολιτισμός, τοῖς βαρβάροις πλημμελῶς. Φρίξος καὶ Ἕλλη ἐπὶ χρυσομάλλῳ δέρατι. Ἐκ τῶν φρίττω (πυρί) καὶ Ἑλ (φῶς –σοφία –γνῶσις), ἐπὶ ἀπαστράπτοντος δέρατος - περιτυλίγματος. Ἑλλησπόντῳ δέ, Ἕλλη κατέπεσεν, καὶ Φρίξος μόνον, εἰς βαρβάρους ἔφτασεν. Οὗτοι δέ, ἀκατάλληλοι τὴν γνῶσιν διαχειρίζεσθαι, ἐπιστήμας οὐκ εἶχον. Ἄνευ σοφίης, βάρβαροι ἐπ’ ἀδίκῳ τὴν γνῶσιν διεχειρίζοντο. Δι ὁ, Ἰάσων ἔδει τὸ δέρας ἀνακτήσαι καὶ τάς ὑποθήκας, ἐν Ἑλλάδι ἐπιστρέψαι. Ἰωλκὸς δέ, ἀρχαιοτάτη ἦτο πόλις, θέσει δὲ τὸ Αἰγαῖον ἐλέγχουσα.
Πάρις, τάς ὑποθήκας διαρπάζων, ἔφερε ἒς Ἴλιον, ἵνα ἰδίῳ ὠφέλει χρῆσθαι ἀλλὰ καὶ διαμοιράσαι αὐτὰς τοῖς πέριξ αὐτοῦ βαρβάροις. Ἄνακτες, μύσται ἅπαντες τοῖς καβειρίοις, οὐκ ἐδύναντο ὁ φέρειν, καὶ πολέμω πειρᾶσαι ἀναλαβεῖν.
Τρῶες, οἰδῶντες τὸν κίνδυνον καὶ πειράσαι φυγεῖν, Ἑλένην Αἰγύπτῳ ἀπέστειλον. Αἴγυπτος δ’ αἴφνης, ἔκτησεν πολιτισμὸν δι ὃν οὐκ εἶχε ὑποδομίν.
Συμβατικὴ δὲ ἰστορίη, Ἀχαιοὶ τὸ Ἴλιον κατέλαβον, ἀποικίσαι καὶ ἐλέγξαι τὸν πορθμόν, πλὴν λήξαντος τοῦ πολέμου, εἴκοσι συναπτὰ ἔτη ἀπὸ τῆς ἀπαγωγῆς ( δέκα μέχρι ἐνάρξεως τῆς ἐκστρατείας, καὶ δέκα μέχρι ἀλλώσεως Ἰλίου) ἅπαντες ἀπεχώρησαν, οὐ φεισόμενοι τὸν χρόνον καὶ τὸν μόχθον καὶ τάς δημιουργηθήσας ὑποδομὰς, ἀλλ’ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν τὴν αὐτοῦ πόλιν, πειράθει ἐπιστρέψαι. Εἴ τις ἔβουλε ἐλέγξαι τὸν πορθμόν, πόλεις ἔδει κτίσαι πλησίον. Εἰ μή, ἄλλον τι συνέβη.
Τὶ οὐν ἐστὶ «Ἑλένη»; Ἑλένην φημὶ τὴν γνῶσιν, ἅ, έμελλε διακρίναι τοὺς ἀνθρώπους, εἲς Ἕλληνας καὶ βαρβάρους. Πρῶτος Ἑλένης ἅρπαξ, Θησεὺς ἦτο. Ὅς, ὁ πρῶτος ἦτο ἐκ σοφῶν ἀνάκτων, ἀναμορφώσας τὴν Ἀττικήν, καὶ δημιουργήσας τὸ ἄστυ. Θησεὺς ὁ τρέπων ταῖς Ἀθήναις ἒς κράτος, Ἑλένην ἔχων. Ἅμα τῇ καθόδῳ καὶ προσηλώσει Θησέως Ἅδη, Διόσκουροι Ἑλένην ἔφερον ἒς Πελλάνα.
Ἑλένης δὲ θυγάτηρ Ἑρμιόνη. Ἀλλ’ Ἑρμιόνει, Φράγχθει τῷ σπηλέῳ, ἐβρέθη ὀψιδιανὸς λίθος, ὃν ἐργαλεῖα ἐποίουν. Ὁ δέ, ἀνύπαρκτος Πελοποννήσῳ, ἄφθονος ὢν Μήλῳ, νηὶ ἦλθεν. Ὁ πλοῦς δέ, ἀποτάτω χρόνῳ συνέβη, νεολιθικὴν ἐποχὴν γαρ. Γεγονός ὅ δείκνυσι τὸν ἀρχαιότατον πλοῦν, τῇ χρήσει τῆς Ἑλένης. Τήνδ’ ἐποχήν, οὐ μὲν ὑπῆρχον Ἕλληνες, ἀλλὰ λαός, ὅς, τὴν «Ἑλένην» χρώμενος, Ἕλλην ἐγένετο. Ἀναρωτηθεῖ δέ τις, τίνι λόγῳ ἡ γνῶσις οὐκ ἐπετράπη ἐλεύθερον τοῖς ἀνθρώποις εἶναι. Φρικτῷ τρόπῳ εδόθη απάντησις, αιώναις αργότερον. Ὅταν Βυζαντίω, Γότθοις ἐδόθησαν τὰ ὅπλα τοῦ κράτους, καὶ ἀπεριόριστος πρόσβασις ἐπὶ τοῖς ἐργαστηρίοις ἀλλὰ καὶ ἐλευθέρα διαχείρισις τοῦ προσωπικοῦ αὐτῶν, ἵνα βελτίω φυλλάξωσι αὐτό. Ἀλάριχος δέ, λαβὼν ἅ, πειράθει πολέμω τὸ κράτος καταλύσαι, καὶ ἠνωσαμένων ἁπάντων τῶν Γερμανών, Εὐρώπην κατακτήσαι, καὶ αὐτὸν βασιλέαν ἁπάντων θέσαι.
Τοιούτα δὲ συμβαίνουσι, εἴ τις ἀνώριμος λάβῃ δύναμιν, ἄν, οὐκ ἀξίζει. Ἀρχαίῳ δὲ τῷ χρόνῳ, Ἡρόδοτος, συνέγραψεν, ὅτι τάς πέριξ τοῦ Ἴστρου χώρας, καὶ βορείως, ἄνθρωποι ζωώδη τῇ φύσῃ κατοικοῦσι, ἐπὶ δένδρων καταλύοντες, φωνεῖ δέ, ὀλίγον τῶν κτηνῶν διαφέρουσα. Ἡ δὲ κατάστασις, ἀπάσει τῇ Εὐρώπη ἐκράτει παλαιότερον, ὠς πρώτῳ χωρίῳ εἴδαμεν. Οὓς δέ, δευτέρῳ ἀποικισμῷ, (ἐκστρατεία Ἡρακλέους) Ἡρακλεῖδες, ἠπίῳ, πολιτισμὸν ἔφερον.
Τσοπανάκος δὲ Πάρις, καὶ πλήρως ἀκατάλληλος τὴν γνῶσιν διαχειρίζεσθαι, εἶχε παρ’ αὐτά, εὐκαιρίας, θεσμῷ δέ, παραμείνῃ Ἴλιον ἡ κορωνὶς Εὐρώπης καὶ Ἀσιὰς (Ἥρας δῶρον), ἢ τῇ δυνάμει κρατήσαι καὶ στρατὸν ἰσχυρὸν ἔχειν (Ἀθηνᾶς δῶρον). Οὗτος δὲ Ἑλένην, διὰ τὸ κοσμίζεσθαι ἐπέλεξεν. Παρ αὐτά, εἶχε διορίαν δεκαετῆ, ἀποδείξαι τὴν Ἑλένην ἀγαθὼς χειρίζεσθαι. Ἐπεὶ δὲ ἀλαζονικὼς ἐφέρθη, πόλεμον προεκάλεσε. Ἡ πτῶσις τοῦ Ἰλίου, ἠκολουθήθη ὑπὸ συρμοῦ συνεπειῶν, αἷς ἡ ἀνθρωπότις οὐδαμῶς ἔπαυσεν φέρειν. Τὸ δὲ μένος τῶν ἡττημένων, οὐδόλως ἔπαυσε, ἀλλ’ οὗτοι διαρκῶς τοὺς Ἕλληνας μισοῦντες, ἐπολέμουν καὶ οἱ αὐτῶν ἀπόγονοι νυνὶ πολεμούσι, παντίω τρόπῳ. Οἱ ἐναπομείναντες Τρῶες καὶ οἱ αὐτῶν σύμμαχοι, ἐχωρίσθησαν εἷς τοὺς φυγόντας ἒς δύσιν καὶ τοὺς φυγόντας ἒς ἀνατο-
Ἡ συνέχεια στο ἐπόμενο
Οἱ κρητικοὶ εἶπαν:
Ἀνάθεμα σὲ μωρ’ Ἀνδρὸ ποὺ πᾶς καὶ τὰ σκαλίζεις
Ἀντὶς να‘σαι στὴ θάλασσα κι ἐσὺ νὰ πλατσουρίζεις
Μανοῦσος Θαλασσάκις
Τὰ ‘μαθὲς Ἀρετοῦσα μου τὰ θλιβερὰ μαντάτα
ἡ ἱστορία ποὺ ‘μαθὲς ἤτανε μιὰ πατάτα.
καὶ πὼς νὰ παρηγορηθῶ, ποὺ ἔχασα τὴ νιότη
καὶ ἀδερφό μου νόμιζα τὸν πιὸ τρανὸ προδότη.
μὰ πρέπει τώρα νὰ βιαστεῖς, νὰ μάσεις τὰ σπασμένα
κι ἂπ τὴν ἀρχὴ νὰ ξαναδεῖς ὅσα ‘χὲς δεδομένα
Βουκέντριος Κουμπάρος
Οἱ κριτικοὶ εἶπαν:
Ὅταν οἱ Ἕλληνες κατανίκησαν τοὺς Πέρσες, ἔπρεπε νὰ ἀποφασίσουν τί θὰ κάνουν μὲ τὴν νέα κατάσταση. Σημαντικότερο ὅλων θεώρησαν νὰ ἀνοικοδομήσουν τοὺς ναούς τους, ποὺ οἱ Πέρσες τοὺς εἶχαν κατεδαφίσει. Ὁ δὲ Θεμιστοκλής, τοὺς ἐπεσήμανε, πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀνοικοδομήσουν, ἀλλὰ ἀντίθετα, νὰ τοὺς ἀφήσουν ὦς ἀπέμειναν, ὥστε οἱ νεότερες γενιὲς νὰ τοὺς βλέπουν καὶ νὰ μὴν ξεχάσουν, τὸ κακὸ ποὺ οἱ βάρβαροί τους προξένησαν. Μόνον ἔτσι θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ τὰ βλέπουν διαρκῶς καὶ νὰ μαθαίνουν νὰ ἐπαγρυπνοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἔρθει πάλι, ἡ ἴδια συμφορά. Τὰ ἐρείπια αὐτὰ διατήρησαν τοὺς Ἕλληνες ἐν ἐγρηγόρσει. Ὁ ἴδιος μάλιστα ὁ Θεμιστοκλής, ἔχτισε τὸ τεῖχος τῆς ἀκροπόλεως, μὲ τὰ μέλη τῶν κατεδαφεισθέντων τῆς ναῶν, ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι νὰ τὰ βλέπουν κάθε μέρα.
Ὁ Ἀνδρὸ μὲ τὴν ἀχταρμαΐζουσα γλώσσα ποὺ χρησιμοποιεῖ θαρρῶ θέλει νὰ κατορθώσει τὸ ἴδιο. Μὲ τέτοιες κινήσεις, ἡ ἐπανάστασις τῶν ἁπανταχοῦ Ἑλλήνων, ἔρχεται ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ! Ἡ δὲ μελέτη τοῦ ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω ὅτι εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀκριβὴς καὶ φέρνει στὸ φῶς συνταρακτικὰ ντοκουμέντα. Εὖγε Ἀνδρό! Τρέμετε φαῦλοι!
Καλλινίκη Γεμιστοῦ ἀρχαιολάγνος
Τὰ ἀρχαία Ἑλληνικὰ γλυπτὰ εἶναι τὰ κορυφαῖα ἔργα τέχνης τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ ποιότητα, ἀλλὰ καὶ ἡ πληρότητά τους εἶναι τέτοια, ποὺ ἀκόμα κι ἕνα τεμαχίδιο, εἶναι ἀπὸ μόνο τοῦ ἕνα ἔργο τέχνης. Ὁμοίως δέ, καὶ ἡ γλώσσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀνδρό, εἶναι τὰ ἀπομεινάρια μιᾶς σπουδαίας γλώσσας, ἡ ὁποία κατακρεουργήθηκε γί΄αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ἦταν: τὸ ξυπνητήρι τοῦ μυαλοῦ. Ἦταν αὐτή, ποὺ δημιούργησε τὸ σπουδαῖο Ἑλληνικὸ πνεῦμα, αὐτὴ πού μας ἔμαθε τί εἶναι ἡ σαφήνεια. Κι ἐμεῖς τώρα στεκόμαστε σὰν χαζοὶ καὶ δυσκολευόμαστε νὰ καταλάβουμε τὴ σαφέστερη γλώσσα τοῦ κόσμου. Αντι λοιπόν να γκρινιάζουμε, και να κατακρίνουμε, καλό θα ήταν να διδαχθούμε απ’ τα υπολείμματα, κι ας λάβουμε ότι μπορεί ο καθένας.
Ξεσπασία Χαροκαμμένου. Χήρα ἐνδόξου ἀνδρὸς
Σημείωσις τοῦ συγγραφέως: Θὰ ἔπρεπε νὰ διαμαρτυρηθῶ γιὰ τὸ πρωτοφανές, στὰ παγκόσμια χρονικὰ τῶν γραμμάτων, γεγονὸς τῆς κρίσεως τοῦ βιβλίου μου, πρὶν κὰν αὐτὸ ὁλοκληρωθῆ, ἀλλὰ ἀφοῦ τοὺς ἀρέσει καὶ δὲν μὲ βρίζουν, θὰ χαρῶ μὲ ὑπερηφάνεια τὴν παγκόσμια πρωτιά μου!
(ὑπερήφανος) Ἀνδρὸ
